m.tv.pl

Na początku XX wieku minęło ponad 100 lat od czasu, gdy Polska utraciła Niepodległość. Kilkakrotnie podejmowano walkę zbrojną, by doprowadzić do odrodzenia Rzeczpospolitej. W latach dziewięćdziesiątych XIX wieku zaczęły kształtować się nowoczesne ruchy ideowe, które stały się fundamentem polskiego życia politycznego: ruch socjalistyczny, narodowy, ludowy oraz chrześcijańsko-demokratyczny. Działacze wywodzili się z młodej inteligencji i nie zgadzali się na bierność wobec zaborców. W kierownictwie Polskiej Partii Socjalistycznej na czoło wysunął się Józef Piłsudski. Przywódcą tajnej Ligi Narodowej został Roman Dmowski. W działaniach wielu Polaków dominowała idea pracy organicznej, której celem był rozwój gospodarczy i likwidacja zacofania cywilizacyjnego. Jej zwolennicy byli zdecydowani trwać przy polskości, ale rezygnowali z walki o suwerenność. W 1938 roku polskie władze wojskowe zdecydowały się bronić całego terytorium państwa pomimo związanych z tym trudności. Istniała obawa, że skupienie sił na linii Wisły stanie się zarzewiem politycznych problemów, gdyż Niemcy mogłyby przejąć opuszczone przez polskie wojska tereny Pomorza, Poznańskiego i Śląska. To w konsekwencji mogłoby skłonić mocarstwa do mediacji na korzyść Niemiec, jak miało to miejsce w Czechosłowacji. Rozmieszczenie polskich oddziałów wzdłuż całej granicy z Niemcami było jednak konieczne ze względów strategicznych i politycznych. Mimo podpisanych umów z Francją i Wielką Brytanią państwa te nie udzieliły aktywnej pomocy naszym rodakom, ograniczając się jedynie do formalnego wypowiedzenia wojny Niemcom. 17 września Polskę dodatkowo zaatakował Związek Sowiecki. W efekcie tych działań kampania wrześniowa zakończyła się klęską Polski. Niemniej jednak walki w kraju trwały dalej, a nasze siły przyłączyły się do działań na innych frontach II wojny światowej.